Op zaterdag namiddag vertrokken we op tijd naar Wespelaar met, op mijn GSM de CovidSafe-app (met mijn QR-vaccinatie code), mijn ID én mijn reservatie code. Dit had je allemaal nodig op de afgeslankte editie van SWING 2021 BLUES for the PEOPLE om er gratis binnen te mogen, er zonder masker “vrij” rond te lopen én, om er op deze “corona” editie bij te kunnen zijn. Het was kiezen tussen dit of niets, want andere mogelijkheden of andere dagen waren er dit jaar niet. Wel op één namiddag 5 bands, uit 3 landen, 21 muzikanten (inclusief een Italiaanse diva en een Amerikaan uit New Mexico) en alvast vijf consumptietickets om zonder stress en, voor het eerst met een recycleerbare beker, de eerste uren door te komen…

Swing 2021 ging dit jaar niet door op het plein aan de vertrouwde kerktoren, maar op de ingesloten speelplaats van een schooltje in de Elisabeth Willemslaan. Dit voor de gelukkigen, de meesten dubbel geprikt en gelukkig niet getikt (alhoewel) en, met uiteraard veel vertrouwde en opvallend goedgezinde blues-gezichten, die nog niet wisten wat er hun nog boven het hoofd hing…

Het wordt al een beetje een gewoonte, want ik start mijn Swing 2021 rapport ook nu met het sympathieke duo DC SNAKEBUSTER & HALF BLIND WILLIE, die vorige maand in mijn Hookrock 2021 verslag ook al als opener de revue passeerden. Frank Declerq opende ook hier op zijn eigenzinnige maar aanstekelige manier, met zijn vader Half Blind Willie (wasbord) en animeerde op zijn slide gitaar, blues harp en met voetpercussie, de heel wat “vroege” muziekliefhebbers. Hij deed dit met vertrouwde nummers uit zijn songbook als een eigen John Fogerty-versie van de Tina Turner-kraker Proud Mary”, Etta James’ “I Just Wanna Make Love to You” en Rufus Thomas’ “Walking Dog” al vroeg in de zwoele namiddag. Vader en zoon, twee enthousiaste muzikanten, vier handen op één buik, mijn respect want zo’n gelijkgezinden kom je in deze moeilijke dagen niet op iedere hoek tegen. Het is inderdaad, zoals ze zongen bij het afsluiten: “Let’s Stick Together!”...

THE BLUE CHEVYS, het was lang geleden -om juist te zijn, van januari 2020 in de Spirit of 66 in Verviers- dat we deze 7-koppige band met roots in het aangrenzende Werchter nog live bezig zagen. De band werd in 1989 opgericht (ik citeer) “tijdens de wilde tienerjaren van drie Chevy nozems -lees: Kris, Frederic & Philippe- op de Don Bosco school in Haacht”, nadat Kris Bries (zang, harmonica), Jan Ursi (keys) en de broers Frederic (gitaar) & Philippe (drums) Martello hun passie voor vintage R&B, rockabilly en ouderwetse R&R op lokale podiums deelden. Nog in datzelfde jaar brachten ze hun debuut single “Another Try” uit en werd de aftrap echt gegeven. Het duurde voor de Chevys tot 2003 en het sterk rockende debuutalbum ‘Motel Birdcage’ dat ze bij het grote publiek als live band doorbraken. Met de jaren veranderden de smaken van de bandleden en werd er ook al eens (als experiment) verder “buiten de lijntjes gekleurd”.

In 2007 wordt het Americana/indie-rockalbum ‘Moving On’ uitgebracht. In dat jaar staan ze ook op de affiche van Swing en in 2008 nemen ze deel aan Humo’s Rock Rally. Tijdens de préselecties krijgen ze het etiket “té bluesy” opgekleefd. De band beleeft als support act van Canned Heat een hoogtepunt. Naargelang de optredens in de daaropvolgende jaren schaarser en schaarser worden, gaan de bandleden meer hun eigen muzikale passies volgen en gaan de Chevys tijdelijk te gronde.

In de zomer van 2014, door een toevallige ontmoeting op een tuinfeestje in Rijmenam (waar Ursi afkomstig van is), wakkert de creatieve vlam weer aan bij de originele bandleden en rijpt er het idee om The Blue Chevys opnieuw glans (lees: een kans) te geven. Met de terugkeer van Ursi en nieuw bloed (Sven Smekens - ritme gitaar en Jean-Luc Cremens - bas) is niet veel later de wederopstanding een feit.

In 2020, na deelname aan de Belgische BC 2018 én na het uitbrengen van de EP ‘Turn It Back’ (2016) en ‘Twice Fifteen’ (2019) is de line-up van de Chevys (a.g.v. een te drukke agenda verliet Jan Ursi na 15 jaar de groep) anno 2021 als volgt: Kris Bries (zang, harmonica), Frederic Martello (lead gitaar, bv), Philippe Martello (drums), Sven Smekens (ritme gitaar), Jean-Luc Cremens (bas), Koen Desloovere (sax) & Kim Vandeweyer (trompet).

Aan het geluid was ondertussen (door Edwin R. en Co) intensief gewerkt wat hoorbaar was tijdens het optreden van de volgende “locals” The Blue Chevys, die zo te zien nog niet al hun wilde haren verloren hadden. Mijn interesse ging vooral uit naar de nummers van hun nieuwe album, dat in het waarschijnlijk in het najaar gaat verschijnen. Ja mij boeide ook hun bijna “best off” nummers als “Turn It Back” met de kippenvel trompetsolo van Kim Vandeweyer, maar met (en “don’t shoot the piano player…” als de titels ergens scheef zitten) “Sit Down and Talk”, “To Live or Die”, “Keep on Walkin’” en “Willow Tree” konden we al eens proeven van hun nieuwe album ‘The Night Calls’, wat nu door Bert Van Roy afgewerkt wordt. Wij houden jullie zeker op de hoogte!

Niet voor niets opende de volgende band, de TRAVELLIN’ BLUE KINGS in 2019 -na hun studio debuut ‘Wired Up’- Blues Peer 2019 op zaterdag. Een jaar eerder, bij de oprichting, bestond de band uit vijf muzikanten afkomstig uit België én Nederland, die konden wuiven met aantrekkelijke adelbrieven (Blues Lee, Howlin’ Bill, Rhythm Bombs, Fried Bourbon, Jim Cofey, Hideaway…) en refereren naar festivalpodia in de Lage Landen én gans Europa. “So far, so good” kon je zeggen, tot in het voorbije jaar Corona contacten van gelijk welke aard -muzikale inclusief- over de landsgrenzen heen, onmogelijk maakte en er zich een “veilige” oplossing opdrong.

TB Kings was bij de oprichting een band met achtergrondverhalen: 2 van hen kwamen uit de band van ’t Stad, van Antwerpenaar Wim De Vos, Howlin’ Bill (gitarist “Little” Jimmy Hontelé & bassist “Walkin’” Winne Penninckx) en 2 uit een bluesband uit Nederweert, The Electrophonics (Stephan Hermsen: zang, harp & gitaar en zoon van Jeffrey, het drumtalent Marc Gijbels). In dit nieuw samengesteld gezin leidde de blues ons van Memphis naar Chicago, van Texas naar London én nu opnieuw tot in Wespelaar. Over ‘Wired Up’ hun debuutalbum, daar waren het de recensenten met de nodige superlatieven het volmondig eens.

Momenteel én met een volledige Belgische bezetting zijn de TB Kings versie “2.0”, nadat Stephan Hermsen zich terugtrok: Jb Biesmans (zang, sax, harmonica), Jimmy Hontelé (gitaar), Winne Penninckx (bas), Patrick Cuyvers (Hammond, bv) & Marc Gijbels (drums).

Wat hadden de “nieuwe” Travellin’ Blue Kings voor ons in Wespelaar in petto? Ze openden hun set als zelfzekere “retournés” met “You’re a Wonderful One” en bewezen hun klasse met “Wired Up” en “The Way it Used to Be”, twee nummers uit hun 2019-debuutalbum, waarmee ze behoorlijk scoorden. Het laatste hun nummer op de setlist was er een waarmee je altijd een bullseye scoort. Met het gekende “So Long Baby Goodbye” van Dave Alvin (The Blasters) zat er ondanks de naderende donkere wolken de sfeer er goed in. Dat van deze klasbakken nog een “encore” verwacht werd, was duidelijk en dat dit met “I Don’t Wanna Stop” een statement kon zijn, beaamde iedereen.

Met de jonge ELIANA CARGNELUTTI kwam er een nog jonge Italiaanse -volgens het Blues-E-News Magazine de beste- zangeres, gitariste en een van de zeldzame echte frontvrouwen in de rock/blues scene, op het podium. Voor hen die de Blues Caravan van het Duitse label Ruf Records kennen, was dit géén onbekende. Eliana tourde in 2015 onder het motto “Girls with Guitars” met Sadie Johnson en Heather Crosse mee door Europa.

Eliana Cargnelutti won in Italië al prijzen en tijdens de Jimi Awards 2015 werd ze uitgeroepen als beste vrouwelijke blues/rock gitariste. In haar nog jonge carrière probeerde ze al verschillende muziekstijlen uit, maar bluesrock vond een speciale plaats in haar hart. Ze is beïnvloed door mensen als Bonnie Raitt, Ana Popovic en Joe Bonamassa. Eliana debuteerde in 2013 solo met ‘Love Affairs’ en vorig jaar verscheen haar derde soloalbum ‘Aur’.

In Wespelaar kwam deze pittige dame -ze noemen haar vaak een waar podiumbeest- met haar eigen band haar gloednieuwe album promoten. Haar tour band bestond verder uit: Simone Serafini (bas), Michele Bonivento (Hammond, piano) & Carmine Bloisi (drums).

Live liet Eliana Cargnelutti na de gebruikelijke opwarmer en zich afvragend “Why Do I Sing the Blues…”, al vanaf de eerste nummers horen dat ze ook in Italië weten wat r’n’r is en later waarom haar nieuwe album ‘Aur’ goud waard is. Was je na “My Man” en John Prine’s “Angel from Montgomery” nog niet in de stemming en/of speelde honger je misschien parten, dan was je dit zeker na “Tush” een ode aan de pas overleden ZZ Top bassist Dusty Hill (1949-2021), “Who’s the Monster”, de blues rocker “Too Busy” (‘Love Affairs’, 2013)en “Breathe Again”. En wat door de weergoden voorspeld was volgde en ik, ik schreeuwde het bijna uit “Who’ll Stop the Rain”?...

Het CW AYON TRIO met frontman Cooper “CW” Ayon (zang, gitaar) was dit jaar op Swing de enige overzeese muzikant. Ayon is afkomstig uit Reserve in de Amerikaanse staat New Mexico (NM) en woonde op verschillende plaatsen in zijn geliefde staat, met als bijnaam “Land van Betovering”. Ook al mag hij de zuidwestelijke woestijnen van de staat zijn thuis noemen, zijn muzikale ziel is diepgeworteld in de Blues en grooves van de Mississippi Hill Country Blues, met invloeden als Junior Kimbrough, R.L. Burnside, John Lee Hooker, Muddy Waters en Robert Belfour.

Cooper’s vrouw Carol, een geschoolde muzikante, leerde hem gitaar spelen. Hij blonk met dit instrument al uit, nog voordat hij noten kon lezen. In 2004 speelde hij in enkele bands in Las Cruces, NM. Nadat de bands splitten, besloot Cooper om letterlijk alles zelfs te doen: drummen, gitaar spelen en zingen. In 2010 won hij voor zijn nummer "Seen My Baby" een prijs voor beste Blues nummer tijdens de New Mexico Music Awards en in 2013 een voor "End of My Rope".

Dit trio bestaat verder uit twee Franse muzikanten: drummer Denis Agenet & bassist Abdell B Bop. De hypnotiserende sound van het CW Ayon Trio legt zwaar de nadruk op de “groove” en wordt gekenmerkt door de sterke nadruk op ritme en percussie, stevige gitaar riffs, weinig akkoordwisselingen en onconventionele songstructuren. Zij sloten Swing 2021 af.

De regen minderde door de aanstekelige magie van het CW Ayon Trio. Zij die nog niet gevlucht waren konden genieten van heel wat nummers uit hun achtste album ‘What They Say’ (2019). Dit album bevatte zes gloednieuwe nummers en zes nummers van verschillende “oudere” album en was een momentopname van songs die varieerden van blues tot soul tot rock. Op de setlist van deze fascinerende Ayon stonden op Swing 2021 o.a. de opener “Little Stuff”, “Messing With Me” en het swampy meeslepende “Where I’m From”. Ayon is een geweldige muzikant met een aparte stem en nummers die je absoluut moet ontdekken en ondergaan. Het CW Ayon Trio was voor mij de verrassing van Swing 2021, waar ik vooral het gemoedelijke en de sfeer van het dorpsplein aan het kerkje miste...

Dit was dan de “short & safe” versie van SWING 2021, die bewees dat muziek mensen ondanks virussen nog altijd bijeenbrengt, maar vooral ook dat mensen niet zonder mensen kunnen. En volgende week, is er op (GE)VARENWINKEL in HERSELT nog veel méér…

Eric Schuurmans

foto © Walter Wouters

meer foto © Walter Wouters